سوره النبأ
بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ
1به نام خداوند بخشنده بخشايشگر
إِنَّ لِلۡمُتَّقِينَ مَفَازًا
31مسلما براى پرهيزگاران نجات و پيروزى بزرگى است:
حَدَآئِقَ وَ أَعۡنَٰبٗا
32باغهايى سرسبز، و انواع انگورها،
وَ كَوَاعِبَ أَتۡرَابٗا
33و حوريانى بسيار جوان و همسن و سال،
وَ كَأۡسٗا دِهَاقٗا
34و جامهايى لبريز و پياپى (از شراب طهور)!
لَّا يَسۡمَعُونَ فِيهَا لَغۡوٗا وَ لَا كِذَّٰبٗا
35در آنجا نه سخن لغو و بيهودهاى مىشنوند و نه دروغى!
جَزَآءٗ مِّن رَّبِّكَ عَطَآءً حِسَابٗا
36اين كيفرى است از سوى پروردگارت و عطيهاى است كافى!
رَّبِّ ٱلسَّمَٰوَٰتِ وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا بَيۡنَهُمَا ٱلرَّحۡمَٰنِ لَا يَمۡلِكُونَ مِنۡهُ خِطَابٗا
37همان پروردگار آسمانها و زمين و آنچه در ميان آن دو است، پروردگار رحمان! و (در آن روز) هيچ كس حق ندارد بى اجازه او سخنى بگويد (يا شفاعتى كند)!
يَوۡمَ يَقُومُ ٱلرُّوحُ وَ ٱلۡمَلَٰٓئِكَةُ صَفّٗا لَّا يَتَكَلَّمُونَ إِلَّا مَنۡ أَذِنَ لَهُ ٱلرَّحۡمَٰنُ وَ قَالَ صَوَابٗا
38روزى كه «روح» و «ملائكه» در يك صف مىايستند و هيچ يك، جز به اذن خداوند رحمان، سخن نمىگويند، و (آن گاه كه مىگويند) درست مىگويند!
ذَٰلِكَ ٱلۡيَوۡمُ ٱلۡحَقُّ فَمَن شَآءَ ٱتَّخَذَ إِلَىٰ رَبِّهِۦ مََٔابًا
39آن روز حق است؛ هر كس بخواهد راهى به سوى پروردگارش برمىگزيند!
إِنَّآ أَنذَرۡنَٰكُمۡ عَذَابٗا قَرِيبٗا يَوۡمَ يَنظُرُ ٱلۡمَرۡءُ مَا قَدَّمَتۡ يَدَاهُ وَ يَقُولُ ٱلۡكَافِرُ يَٰلَيۡتَنِي كُنتُ تُرَٰبَۢا
40و ما شما را از عذاب نزديكى بيم داديم! اين عذاب در روزى خواهد بود كه انسان آنچه را از قبل با دستهاى خود فرستاده مىبيند، و كافر مىگويد: «اى كاش خاك بودم (و گرفتار عذاب نمىشدم)!»
سوره الشمس
بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلشَّمۡسِ وَ ضُحَىٰهَا
1به نام خداوند بخشنده بخشايشگر؛ به خورشيد و گسترش نور آن سوگند،
وَ ٱلۡقَمَرِ إِذَا تَلَىٰهَا
2و به ماه هنگامى كه بعد از آن درآيد،
وَ ٱلنَّهَارِ إِذَا جَلَّىٰهَا
3و به روز هنگامى كه صفحه زمين را روشن سازد،
وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَغۡشَىٰهَا
4و به شب آن هنگام كه زمين را بپوشاند،
وَ ٱلسَّمَآءِ وَ مَا بَنَىٰهَا
5و قسم به آسمان و كسى كه آسمان را بنا كرده،
وَ ٱلۡأَرۡضِ وَ مَا طَحَىٰهَا
6و به زمين و كسى كه آن را گسترانيده،
وَ نَفۡسٖ وَ مَا سَوَّىٰهَا
7و قسم به جان آدمى و آن كس كه آن را (آفريده و) منظم ساخته،
فَأَلۡهَمَهَا فُجُورَهَا وَ تَقۡوَىٰهَا
8سپس فجور و تقوا (شر و خيرش) را به او الهام كرده است،
قَدۡ أَفۡلَحَ مَن زَكَّىٰهَا
9كه هر كس نفس خود را پاك و تزكيه كرده، رستگار شده؛
وَ قَدۡ خَابَ مَن دَسَّىٰهَا
10و آن كس كه نفس خويش را با معصيت و گناه آلوده ساخته، نوميد و محروم گشته است!
كَذَّبَتۡ ثَمُودُ بِطَغۡوَىٰهَآ
11قوم «ثمود» بر اثر طغيان، (پيامبرشان را) تكذيب كردند،
إِذِ ٱنۢبَعَثَ أَشۡقَىٰهَا
12آن گاه كه شقىترين آنها بپاخاست،
فَقَالَ لَهُمۡ رَسُولُ ٱللَّهِ نَاقَةَ ٱللَّهِ وَ سُقۡيَٰهَا
13و فرستاده الهى [صالح] به آنان گفت: «ناقه خدا [همان شترى كه معجزه الهى بود] را با آبشخورش واگذاريد (و مزاحم آن نشويد)!»
فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوهَا فَدَمۡدَمَ عَلَيۡهِمۡ رَبُّهُم بِذَنۢبِهِمۡ فَسَوَّىٰهَا
14ولى آنها او را تكذيب و ناقه را پى كردند (و به هلاكت رساندند)؛ از اين رو پروردگارشان آنها (و سرزمينشان) را بخاطر گناهانشان در هم كوبيد و با خاك يكسان و صاف كرد!
وَ لَا يَخَافُ عُقۡبَٰهَا
15و او هرگز از فرجام اين كار [مجازات ستمگران] بيم ندارد!